Violence RPG

Pewien znany polski wydawca gier RPG ma zamiar wydać grę, która podbije serca młodych zbuntowanych ludzi żyjących w naszym pięknym kraju. Furia RPG – tak owa gra będzie się nazywać umożliwi graczom wcielenie się w młodych gangsterów. Nie będą to ziomkowie z bluzami CHWDP czy PLny ale prawdziwi twardziele żyjący na ostrzu noża. Nie dla nich palenie zioła po klatkach i proszenie żuli by kupili im nalewkę, oni będą jak Jules i Vincent z „Pulp Fiction”, twardzi i zaprawieni w gangsterce. Pojawiła się nawet zajawka przedstawiająca model rozgrywki i kilku bohaterów tego mrocznego systemu RPG.

Pomysł na tak przeuroczą grę może wydawać się nowy jednak taki nie jest. W zamierzchłych czasach ukazała się gra RPG pod tytułem Violence, jej cyfrowe wydanie można pobrać z tego miejsca.

O ile FURIA wydaje się być tworzona na serio, tak autor Violence podszedł do sprawy trochę inaczej. Podręcznik to nie tylko mały system RPG ale także bardzo bogata satyra na graczy, przemysł RPGowy, prawa autorskie i ochronę środowiska. Czytającym Violence pierwszy raz proponuję zwrócić uwagę na elementy zazwyczaj pomijane przy czytaniu podręczników, głównie wstęp, przypisy na dole stron, paragrafy o prawach autorskich i licencji. Warto przeczytać także ostrzeżenia i opinię autora o swojej grze – zaznacza on, że nie chce wiedzieć czy ludzie grają w jego dzieło.

Mechanika owej gry jest raczej mocno skupiona na walce i zabijaniu, mamy tylko pięć atrybutów: Strenght, Threshold of Pain, Constitution, Intimidate i Everything Else - pierwszych czterech nie trzeba tłumaczyć, ostatni jest gdy nie możemy rzucić na żaden z tych czterech, proste prawda ;-)?

Violence to parodia kilku znanych gier, znajdziemy tam odwołania do D&D(tabela losowania skarbów, zresztą sami zobaczcie), całego T$R(system awansów), Toona(podobna ilość absurdu) oraz licznych dzieł spod znaku White Wolfa(Clanbook Malkavian się kłania). W grze poza bogatym opisem środków przemocy mamy także rozdziały o seksie(zatytułowany „Fucking”) oraz narkotykach. Bestiariusz Violence zawiera takie stwory do szlachtowania jak Country Girl, Grandma czy Mom with Small Children. Jeśli ktoś jest wytrwały albo chce grać w Violence(wierze, że chodzi o to pierwsze) to na końcu znajdzie kilka przygód o wiele mówiących tytułach „Mother Fuckin Theresa” czy „Dope Will Get You Through Times of No Money Better Than Money Will Get You Through Times of No Dope”.

Furia powinna wyglądać właśnie tak jak Violence – prześmiewcze dzieło obnażające różne karykaturalne zachowania graczy i wyśmiewające zasady gier skierowane na szerzenie śmierci i zniszczenia w otoczce walki z orkami i smokami.

Earthdawn #4

Miałem zamiar poprowadzić 6 sesji Earthdawna ale po 4 sesjach widzę, że nie zdążę wykorzystać całego przygotowanego materiału w tak krótkim czasie, sesji będzie więc 7 - 10 zależnie od chęci drużyny. Na pewno poprowadzę przygodę „Splugawieni” za jakiś czas. Dalszy ciąg przygód tych adeptów pojawi się dopiero za jakiś bo tymczasowo wracamy do D&D.




Bohaterowie bez zmian:
Lothar Flintforgesson – Mężczyzna troll, Wojownik
Sar-Prassiptios – Mężczyzna t’skrang, Fechmistrz
Ulryk – Mężczyzna człowiek, Czarodziej

Po pokonaniu Keleriana bohaterowie przetransportowali skradzione przez niego skrzynki na niewielki płaskowyż na Złoziemiu i wezwali statek by po nich przyleciał, po czym wrócili na nim do Travaru.

W mieście zostali hojnie nagodzeni przez Brandisa za odzyskanie jego towarów i następne kilka tygodni poświęcili na leczenie i trening u miejscowych adeptów(czyli awansowali na drugi krąg). W międzyczasie obsydiański zbrojmistrz goszczący u Brandisa przekuł ich miecze by były bardziej efektywne.

Po tych kilku tygodniach spokoju nasi bohaterowie zostali poproszeni przez swego pracodawcę by towarzyszyli mu na eleganckim przyjęciu wydanym przez gildię kupiecką. Mieli pełnić funkcję jego honorowej ochrony, z jaką zamożny kupiec powinien się na takiej imprezie pojawić.

Ubrani w swoje najwspanialsze szaty z wypucowaną bronią i prezentujący zbroje z krwawych kamieni ruszyli na przyjęcie, które miało odbyć się na wynajętej na ten czas arenie – w tej chwili osłoniętej olbrzymim baldachimem z wielokolorowego płótna.

Poza Brandisem i jego małżonką na przyjęciu pojawił się także zbrojmistrz Denerokaitalamos. Czarodziej Ulryk na prośbę Brandisa dołączył do imprezy dla członków gildii zaś Lothar i Sar-Prassiptios udali się do miejsca gdzie był przygotowany posiłek dla towarzyszących kupcom najemników. Na miejscu dość szybko wszczęli „przyjacielską” awanturę i zaczęła się typowa burda, w której głównymi broniami były ławy, krzesła i jedzenie. Ta sympatyczna zabawa została przerwana przez obsydianina, który wraz z czarodziejem wypatrzyli, że ktoś chodzi po konstrukcji podtrzymującej baldachim nad areną. Bohaterowie postanowili to sprawdzić i wdrapali się na szczyt areny, gdzie okazało się, że to jakieś dzieciaki ganiają się po belkach stropowych. Zauważeni przez Lothara zaczęli uciekać i jeden z nich przypadkiem naruszył konstrukcję baldachimu. Sporo desek, lin i łańcuchów poleciało w dół wprost na gości na dole i naszych bohaterów. Ulryk i Sar-Prassiptios, którzy zawczasu schowali się w kamiennej niszy uniknęli przygniecenia, Lothar uratował się Powietrznym Tańcem, jedynym rannym był Denerokaitalamos, który nie zdążył uskoczyć i przygnieciony deskami poleciał w dół.

Na dole okazało się, że nikt poza obsydianinem nie ucierpiał, niestety zbrojmistrz został ciężko ranny – przebity na wylot stalowym prętem. Przy pomocy zwołanych szybko pomocników przeniesiono olbrzymiego adepta do rezydencji Brandisa, gdzie mógł otoczony opieką dochodzić do siebie.

Jego rany okazały się na tyle poważne, że nie mógł towarzyszyć elfce Sendarze, jednej z domowniczek Brandisa w jej comiesięcznej wizycie w rodzinnej wiosce. Dlatego tez kupiec poprosił naszych herosów o pełnienie funkcji jej tymczasowej ochrony. Zachęceni wieścią, że droga do wsi jest niebezpieczna(taki wrodzony masochizm adeptów) wyruszyli wraz z nową podopieczną na wyprawę.

Podróż miała zająć 2 dni w jedną stronę, przez co adepci musieli rozbić obóz w lesie, w miejscu o którym słyszeli przed wyjazdem od zbrojmistrza, że bywa tam niebezpiecznie. Nie minęło pół nocy jak zostali zaatakowani z zaskoczenia przez bandytów, pragnących zdobyć ich złoto oraz wianek Sendary. Szybko okazało się, że mimo trzykrotnej przewagi liczebnej nie stanowią dla adeptów zagrożenia, wręcz przeciwnie – zostali dosłownie zmasakrowani przez miecze Lothara i Sar-Prassiptiosa oraz magię Ulryka. Jednego z nich adepci zachowali przy życiu i groźbami skłonili do wyjawienia miejsca gdzie trzymali łupy. Gdy znaleźli skarb zgodnie z obietnicą złożoną przez t’skranga wypuścili bandytę karząc mu iść precz, stało się tak mimo sprzeciwu Lothara i Sendary, którzy byli za zabiciem bandyty.

Po dotarciu do wioski Czarna Skała, wędrowcy napotkali jedynie spalone domy i wielki stos zwłok mieszkańców wioski. Ulryk dzięki czarom wykrył, że w pobliżu czai się duch nieznanej dziewczynki, który najwyraźniej zachęcał ich do ucieczki. Podczas przeglądania ruin adepci zostali zaatakowani przez niewidzialną istotę, która raniła Sendarę ale odeszła gdy bohaterowie zbliżyli się do ognia. Domyślając się, że stwór bał się bycia dostrzeżonym przy świetle postanowili przeczekać noc przy wielkim ognisku.

W nocy część martwych mieszkańców powstała jako żywotrupy i zaatakowała ich, ale adeptom udało się odeprzeć ataki. Wreszcie gdy słońce wstało postanowili szybko działać. Postanowili odnaleźć nocnego łowcę z którym mieli do czynienia wieczorem. Ulryk używając magii zlokalizował go, a w zasadzie ich gdyż okazało się tajemniczych przybyszy było dwóch, skrytych na skraju wioski. W świetle dnia łatwiej było dostrzec ich niewyraźne kontury a co za tym idzie zaatakować.

Walka z dwoma niewidzialnymi przeciwnikami była bardzo ciężka, ich cieniste ostrza z łatwością omijały pancerz fizyczny zadając dotkliwe rany. Wszyscy bohaterowie łącznie z Sendarą otarli się o śmierć ale przetrwali.

Po pokaniu stworów adepci pochowali najlepiej jak umieli zmarłych i pełni smutku wyruszyli w drogę powrotną do Travaru.

Earthdawn #3

Skład drużyny trochę się zmienił, odpadła nam graczka więc Feltharis musi na jakiś czas zniknąć. Ustaliliśmy, że po drodze do Travaru nasi bohaterowie wraz z Brandisem zawitali do niewielkiej wioski gdzie czekał na nich Czarodziej umówiony z krasnoludem. W ten sposób Ulryk dołączył do znanych z poprzednich opowieści adeptów. Nowa drużyna to:
Lothar Flintforgesson – Mężczyzna troll, Wojownik
Sar-Prassiptios – Mężczyzna t’skrang, Fechmistrz
Ulryk – Mężczyzna człowiek, Czarodziej

Po przybyciu to Travaru Brandis zaoferował im dalszą pracę – mieli stać się prywatną ochroną jego domu, dóbr i rodziny. Adepci chętnie przyjęli propozycję, gdyż dzięki temu nie musieli szukać na własną rękę miejsca do spania w mieście. Po zapoznaniu się z domownikami rezydencji krasnoludzkiego kupca w tym z goszczącym u niego obsydiańskim zbrojmistrzem Denerokaitalamosem, wyruszyli na miasto by spieniężyć zdobyte ostatnio dobra i wydać złupione pokonanym wrogom srebro. Ich zakupy składały się z nowego, bardziej pasującego do miasta odzienia i drugiego zestawu krwawych kamieni. Wieczór i kilka następnych dni spędzili na poznawaniu domowników i gości Brandisa oraz dzięki pomocy Denerokaitalamosa – na zakładniu krwawych kamieni.

Po kilku dniach spokoju pojawiła się okazja by adepci do czegoś się przydali – ktoś okradał magazyny Brandisa z dóbr. Nikt nie widział kto ani kiedy, złodzieje kradli towary z zamkniętego magazynu i nie zostawiali po sobie śladów. Kupiec rozsądnie przeniósł cenne rzeczy do piwnic swego domu ale zostawił co nieco jako wabik na złodziei. Adepci niezwłocznie skierowali się do magazynów nad rzeką Byrose gdzie spotkali dwójkę orkowych strażników również wynajętych przez Brandisa. Po krótkim sporze na temat kompetencji obu stron argument siły i wzrostu Lothara przeważył szalę na korzyść adeptów. Dzięki kluczom pozyskanym od byłych już strażników nasi bohaterowie weszli do magazynu i przyjrzeli się towarom, którymi okazały się niewielkie ilości esencji żywiołów i orichałku. Postanowili poczekać na ewentualnych złodziei, siedząc po cichu w zamkniętym magazynie.

Po kilku godzinach do magazynu przyszło kilku mężczyzn, z których rozmowy można było wywnioskować, że poprzedni strażnicy byli przekupieni i dawali im klucze by kradli różne dobra. Adepci poczekali aż ci się oddalą i Sar-Prassiptios ruszył ich tropem udając zwykłego przechodnia.

Niedoszli złodzieje dotarli do tawerny nad samą rzeką zaś adepci postanowili poradzić się Brandisa co dalej z nimi robić. Od karczmarza dowiedzieli się, jak nazywa się przywódca zbirów i z tą informacją wrócili do krasnoluda. Tularis, bo tak nazywał się ten człowiek był jak się okazało znanym zbójem do wynajęcia i jeśli okradał Brandisa to z pewnością na czyjeś życzenie. Kupiec poprosił adeptów by dowiedzieli się kto stoi za kradzieżami i jeśli to możliwe rozprawili się z nim po cichu.

Adepci wrócili do tawerny gdzie t’skrang odegrał rolę człowieka w potrzebie i wynajął tych 3 zbójów by stłukli dla niego pewnego trolla. Bandyci zostali wprowadzeni w zaułek, który okazał się dla nich pułapką. Ostatecznie walkę przeżył tylko Tularis, który pod wpływem trollowej namowy elegancko wszystko wyśpiewał. Okazało się, że pracował dla elfa adepta o imieniu Kelerian, który to chciał w przyszłości przejąć rynek esencji żywiołów. Wynajęci przez niego ludzie okradali kupców a skradzioną esencję zostawiali dla niego w tajnej skrytce gdzieś w kanałach. Informacje, które Tularis przekazał adeptom pozwoliły mu wykupić się z niewoli, pod warunkiem jednak, że przekaże Kelerianowi ostatnią wiadomość o dostawie dóbr do skrytki, oczywiście będzie to wiadomość fałszywa.

Wiedząc, że Kelerian pojawi się w skrytce adepci poinformowali o swoim planie Brandisa i straż miejską. Plan był prosty – skrzynie z dobrami zostaną jak zwykle dostarczone a sam Kelerian zostanie złapany na gorącym uczynku.

Wszystko poszłoby idealnie gdyby bohaterowie, a zwłaszcza Ulryk przyjrzeli się bliżej tajnej komnacie i wiedzieli, że jest w niej ukryte iluzją drugie wyjście. Niestety fakt ten odkryli dopiero gdy wystali się w oczekiwaniu na złowrogiego elfa.

Dość przytomnie wyruszyli tropem Keleriana ale ten dosłownie odleciał im sprzed nosa na powietrznym okręcie odlatującym w kierunku Powietrznej Przystani. Tylko wielkie szczęście sprawiło, że znaleźli drugi okręt i załogę chętną do zabrania ich ze sobą.

Podczas lotu nad Złoziemiem nieoczekiwanie dostrzegli goniony okręt, który jak się okazało zmienił kierunek. Od jego załogi dowiedzieli się, że elf wraz z dwójką ochroniarzy zażyczył sobie wysiąść na Złoziemiu. Kapitan powiedział nawet gdzie ich wysadzono przez co odnalezienie tego miejsca nie stanowiło problemu. Adepci postanowili opuścić się na ziemię i poszukać elfa. Co prawda załoga uważała, że to szaleństwo wysiadać na Złoziemiu ale wszak nie płacono im za udzielanie dobrych rad. Pouczeni, że gdy będą chcieli wrócić na pokład mają rozpalić ognisko adepci zeszli na ziemię i rozpoczęli poszukiwanie bandytów. Zagłębiając się w wąwóz dotarli nieoczekiwanie do wrót spustoszonego kaeru, w którego przedsionku Kelerian i dwóch ochroniarzy rozbiło obóz i trzymało skrzynie z ukradzioną esencją i orichałkiem.

Nasi bohaterowie bez wdawania się w pogadanki zaatakowali. Pierwszy raz walczyli z innym adeptem a w dodatku wojownikiem przez co walka była dość ciężka. Wreszcie ledwo żywi stanęli nad trupami swoich wrogów i zaczęli zbierać skrzynki ze skradzionymi dobrami.

Na tym zakończyliśmy sesję, ciąg dalszy nastąpi.

Uwagi:
1. Sporo musiałem improwizować ale wyszło całkiem zgrabnie.
2. Jeden błąd mechaniczny został dostrzeżony ale zostanie naprawiony
3. Kontynuacja w niedzielę ;-)

Plaskaczy do Earthdawna ciąg dalszy

Uzupełniam tylko zestaw zaprezentowany w poprzednim wpisie: kilku orków, żywotrupy, espagry i anonimowa kobieta ;-)

Kartonowe figurki do Earthdawna i fantasy ogólnie

Na potrzeby własnych sesji Earthdawna zrobiłem sobie kartonowe figurki przedstawiające wrogów i ważniejszych NPC. Po wydrukowaniu wystarczy je wyciąć i zgiąć w pół a następnie umieścić w plastikowych podstawkach, te z gier planszowych są idealne. Dodatkowe można zakupić na przykład w Rebelu. Może trochę dziwić rozmieszczenie różnych wizerunków nie obok siebie ale swoje drukowałem na dość sporej drukarce, te na blogu rozmieściłem tak aby wydruk mieścił się na typowej stronie A4. Korzystałem z grafik z podręczników do Earthdawna i kilku z D&D, wielkość ras Dawców Imion została uwzględniona, trolle i obsydianie są trochę wyżsi a krasnoludy trochę mniejsze. Mam gdzieś jeszcze jeden arkusz z orkami i żywotrupami ale chwilowo zaginął mi gdzieś, wrzucę go wraz następną porcją.

Earthdawn #2

Oto kontynuacja przygód młodych Adeptów wkraczający na swą drogę ku chwale. Drużyna w identycznym składzie jak poprzednio.

Feltharis – Kobieta wietrzniak, Złodziej
Lothar Flintforgesson – Mężczyzna troll, Wojownik
Sar-Prassiptios – Mężczyzna t’skrang, Fechmistrz

Adepci po zejściu do kaeru i przymusowym odpoczynku przez dłuższy czas błądzili bez celu po opuszczonych komnatach okazyjnie zbierając skromne skarby porzucone przez opuszczających go mieszkańców. W domu należącym do zbrojmistrza odnaleźli pudełko wypełnione dziwnymi grudkami ziemi, zaś w domu należącym do Głosiciela eliksir zdrowienia oraz dziennik ostatniego Głosiciela Garlen, niejakiego Derhosa, który przybliżył im nieco historię kaeru. Jak wynikało z dziennika w ostatnich dniach Pogromu Derhos miał podejrzenia, że jakiś Horror spaczył jedną z mieszkających w kaerze elfek, chciał jak najszybciej opuścić kaer gdyż czuł, że ten nie jest już bezpieczny. Nasi bohaterowie odpoczęli trochę i zabrali się za dalszą penetrację kaeru. Gdy zmierzali w kierunku grobowców usłyszeli hałas dobiegający z jednego z korytarzy i postanowili to zbadać. W jednej z hal natknęli się na dwa nieumarłe potwory będące niegdyś zapewne mieszkańcami tego miejsca. Walka choć szybka i brutalna zakończyła się zwycięstwem adeptów. Zdziwieni tym zajściem bohaterowie postanowili lepiej poznać historię domu przodków i skierowali się do komnat gdzie zbierała się rada kaeru. Tam pośród starych ksiąg odnaleźli zapisy dotyczące ostatnich dni przed jego opuszczeniem. Okazało się, że ktoś mordował Dawców Imion, odbył się nawet proces elfki o imieniu Liranna, której głównym oskarżycielem był krasnolud Derhos – Głosiciel Garlen, którego pamiętnik czytali. Ostatecznie elfka została uniewinniona ale jakiś czas potem została zamordowana, co zrzucono na tajemniczego mordercę grasującego w kaerze. Niedługo po tych wydarzeniach mieszkańcy opuścili kaer i zapieczętowali go na lata, aż do przybycia naszych bohaterów. Wiedzeni wrodzoną ciekawością młodych poszukiwaczy przygód postanowili wejść do części kompleksu przeznaczonej na katakumby. Dotarli do krypty, która według oznaczeń miała należeć do Liranny. Jak się okazało wejście było zabezpieczone magiczną pułapką niewiadomego pochodzenia, która poważnie ich raniła. Wewnątrz, w długim holu zobaczyli mnóstwo nieaktywnych nieumarłych, którzy zostali prawdopodobnie zniszczeni przez pułapki. Wśród nich były także zwłoki mogące należeć do Głosiciela – Derhosa, świadczyły o tym szata i sztylet zdobione motywami związanymi z Garlen. Dalej, tuż przed faktycznymi drzwiami grobowca adepci napotkali grupę żywotrupów, którzy wiedzeni jakąś złą wolą próbowali zniszczyć drzwi do krypty. Sprowokowani przez adeptów porzucili swoje zajęcie i zaatakowali. Po walce, zakończonej zwycięstwem bohaterów pozostało już tylko dowiedzieć się, dlaczego te wynaturzone stwory tak usilnie ciągnęły do grobowca.

Po otworzeniu krypty adepci stanęli twarzą w twarz z Liranną, która faktycznie okazała się konstruktem nieznanego Horrora. Wraz ze swoimi dwoma sługami, opancerzonymi żywotrupami zaatakowała naszych bohaterów swymi czarami. Walka była ciężka i straszna, nieoceniony w niej okazał się sztylet, który Feltharis wzięła od zwłok Głosiciela. O ile Fechmistrz i Złodziejka na koniec byli w niezłym stanie tak dla Lothara walka zakończyła się tragicznie, wydawało się, że troll choć pokonał splugawioną elfkę sam padł martwy, zabity przez jej zaklęcie. Po chwili jednak do komnaty wkroczył sam Derhos jako ożywiony trup. Podziękował adeptom za zniszczenie konstrukta, czego on sam nie zdołał przed śmiercią dokonać, obiecał także, że Lothar nie zginie gdyż tym razem sama Garlen nad nim czuwała. Oddał im także swój sztylet, który według jego słów jeszcze nie raz im się przyda, po czym rozpadł się w pył a jego duch uleciał by zaznać wreszcie spokoju.

Bohaterowie opuścili kaer, tym razem sami go pieczętując, zabierając ze sobą wątłe skarby, poczucie spełnionego obowiązku i przestrogę na przyszłość przed zbytnią ciekawością.

Po wyjściu na powierzchnię Feltharis popędziła do wioski by sprowadzić pomoc dla ciężko rannego trolla, którym w międzyczasie opiekował się Sar-Prassiptios. Po jakimś czasie wraz ze Złodziejką przybył Głosiciel Garlen, ork Karan i Skaarr, wuj Lothara, który na wózku odwiózł rannego krewnego do wioski.

W wiosce adepci opowiedzieli mieszkańcom o swych dokonaniach oraz tą część historii kaeru, która do tej pory była nieznana potomkom jego mieszkańców. Podczas kolejnych dni nasi bohaterowie leczyli rany i planowali podróż do Travaru. W dziwnych kamykach jakie znaleźli w kaerze Skaarr rozpoznał cenny skarb, zbroję powszechnie znaną jako Krwawe Kamienie, sam jednak nie będąc Zbrojmistrzem nie umiał jej założyć na któregoś z bohaterów.

Jak się okazało podczas nieobecności adeptów w wiosce odwiedził ją krasnoludzki kupiec Brandis, który udawał się właśnie do Travaru a w zasadzce urządzonej przez bandytów stracił ochroniarzy i szukał nowych. Nasi adepci postanowili wyruszyć jego śladem upatrując w tym możliwość zarobienia trochę grosza jak i szybkiego dotarcia do miasta, zanim zacznie się Wielka Gra, słynny turniej adeptów. Dogonili kupca w sąsiedniej wsi i przyjęli jego ofertę, zapłaty za ochronę podczas podróży do Travaru. Jak się okazało ich pomoc była nieoceniona, gdyż po ujechaniu zaledwie kilkunastu kilometrów zostali zaatakowani w lesie przez bandytów. Po krótkiej i brutalnej potyczce bandyci zostali rozbici w pył i zmuszeni do ucieczki.

Na tym zakończyliśmy sesję, wznowienie za tydzień ;-)

Uwagi:
1. Wszyscy dostali po 666(iście szatańska liczba) Punktów Legend, za rozegrane walki, odgrywanie i wypełnienie celów misji.
2. Błędów mechanicznych nie zauważyłem.
3. Dungeon Tiles poszły w odstawkę, malowanie map na dedekowym gridzie jest lepsze.

The Saga Of Bjorn

Pod takim tytułem kryje się na youtube świetny film animowany. Tym, którzy jeszcze nie widzieli polecam obejrzenie, ubaw po pachy.