Miejsce do gry

Gadałem dzisiaj z pewnym młodym człowiekiem, około 14 letnim, który narzekał, że on i jego drużyna nie mają gdzie grać.

Mieszkanko w bloku ma małe, czasami chciałoby się zwalić bandę do domu a tu akurat starsza siostra ma jutro egzamin czy też inny bardzo ważny powód by jej nie przeszkadzano. Groza jednym słowem.

Dziwnym trafem sam nigdy nie miałem takich problemów, mieszkam w domu wolnostojącym i jedno piętro należy tylko do mnie, plus czasami dziadka, który jest niegroźny ;-)

W karierze RPGowej miałem jednak pewne problemy z lokum. W liceum np. moja drużyna w ¾ pochodziła z miasteczek wokół Łodzi – mojego rodzinnego miasta. W tamtych czasach gdy mało kto dysponował samochodem musieliśmy radzić sobie inaczej, gdyż dojazd do mnie zajmował im bardzo dużo czasu a i z powrotami był problem.

Moje liceum należało raczej do tych porządnych i „oświeconych” przez co nauczycieli i woźne nie dziwiło, że grupka uczniów po zajęciach w piątki bierze klucz do sali i siedzi tam kulturalnie przy złączonych ławkach przez kilka godzin przesuwając kolorowe figurki po stole. Pewne obiekcje pojawiały się dopiero gdy zamawialiśmy pizzę, ale o godzinie 17 w szkole przebywali już tylko desperaci, nerdy(jak my) i bardzo miły pan Władysław - woźny, który przymykał oko na nasze zaopatrzenie. Często na wstępie odpalaliśmy mu kawałek placka i mieliśmy spokój. To nie było przekupstwo, naprawdę go lubiliśmy ;-)

Czasami zdarzało się, że grywaliśmy także w środę gdyż wszyscy kończyliśmy lekcje koło godziny 11. W takich sytuacjach ratowała nas pani bibliotekarka udostępniając nam czytelnię. Oczywiście pod warunkiem jako takiej ciszy. W czytelni nawet bez nas rzadko bywało cicho więc nikt nie narzekał. Owa pani bibliotekarka okazała nawet zainteresowanie grami RPG i kiedyś przez dobrą godzinę czytała podręcznik Mistrza Podziemi.

Również na mojej obecnej uczelni nie ma problemu ze znalezieniem miejsca do gry. Jest stołówka w której rotacja odwiedzających przez cały dzień jest na tyle duża, że niewielka grupka może znaleźć tam przytulny stolik i debatować, często łącząc to z obiadem.

W dawnych czasach, gdy w Łodzi istniały jeszcze sklepy hobbystyczne z prawdziwego zdarzenia nie było najmniejszych problemów ze znalezieniem kątka do gry.

Zwłaszcza miło wspominam sklep „Mag” gdzie często grałem z kolegami przy niewielkim stoliku do gier karcianych. Zawsze było ciasno ale klimat był niepowtarzalny i co najważniejsze – nikt nie patrzył się na nas jak na dziwaków a jedynie czasami ktoś przyglądał się grze i pytał np. malowanie figurek. Wtedy używaliśmy figurek z WFB przez co rozmaite pytania były normą, musieliśmy często tłumaczyć, że figurki to tylko pomoce ;-) a RPGi to zupełnie coś innego. Nawet wciągnęliśmy w ten zbrodniczy proceder kilka osób…

Kolejnym miejscem, które zwiedziłem jako RPGowiec są rozmaite Domy Kultury i świetlice. Placówki te są zazwyczaj baaaardzo przyjaźnie nastawione na młodzieżowe inicjatywy pozaszkolne i z chęcią udostępniają nieodpłatnie jakieś pojedyncze salki – lub magazyny, bo i w takim zdarzyło nam się być ulokowanym przez dyrektora Domu Kultury :-D

Po co to piszę? Chcę w ten sposób pokazać, że akurat miejsce do gry jest często sprawą najprostszą, jeśli jest potrzeba to jakiś kąt się zawsze znajdzie. Obecnie chyba trudniej o graczy niż o miejsce.